Bye Uganda!

Het zit erop! Na 5 weken in Oeganda mag/moet ik naar huis!

Mijn laatste week bij Nafasi was niet veel anders dan normaal. Afgelopen maandag werd The Day Of The African Child gevierd! Deze dag zal in het teken van de kinderen moeten staan, maar stond in het teken van de moeders. Er zijn 5 moeders en 1 vader gekomen en daarnaast een heleboel community volunteers!

We hadden een heel programma gemaakt voor die dag met presentaties, spelletjes, gesprekken met moeders etc. Hier kwam alleen niks van terecht omdat het regende, hierdoor kwam iedereen 3 uur later… Haha zo gaan die dingen hier! Iets waar ik na 5 weken nog steeds niet aan gewend ben.

De rest van de week verliep vrij rustig. Donderdag was mijn laatste dag bij Nafasi. Na de laatste Matoke lunch, eindelijk!! Hebben we met de kindjes cakejes versierd en veel snoep gegeten als afscheidsfeestje. Dit hebben we natuurlijk groots aangepakt met feestmutsen, bijpassende bordjes en bekertjes en veel snoep! De eerste 10 minuten ging het heel goed, totdat ze erachter kwamen hoe ze rietjes in elkaars ogen, oren en neus konden steken en dat het veel leuker is om je beker met drinken op te grond te gooien dan op te drinken. Maar ze hebben plezier gehad haha!!

Hierna was het tijd om afscheid te nemen. Wat veel moeilijker was dan gedacht. Ik zelf besef wel dat ik nooit meer terug kom maar de kindjes natuurlijk niet. De band die ik in korte tijd met de kindjes heb opgebouwd is heel bijzonder en dat je dan zo snel weer moet gaan is echt heel jammer..

Ik hoop dat al deze kindjes snel terecht kunnen bij hun eigen familie of een adoptiegezin! Want het zijn stuk voor stuk lieverds!

Ik heb onwijs veel geleerd van dit bijzondere Oeganda avontuur! Ik heb hele mooie dingen meegemaakt zoals de liefde die de aunties geven aan de kindjes die bij Nafasi terecht komen, ik heb een prachtige safari gemaakt door Murchison Falls en een heleboel leuke mensen ontmoet.

Natuurlijk heb ik ook hele nare dingen gezien en meegemaakt, zoals de vreselijke armoede van hier, kleine kinderen die alleen door de sloppenwijken lopen zonder kleding of schoenen te dragen en de slechte en vieze huisjes..

Ik ben maar wat blij dat er bij ons niet elke dag een kakkerlak door het huis loopt.

Ik heb deze 5 weken ook geleerd dat ik voorlopig nog lekker even thuis blijf wonen, dat zelf koken, boodschappen doen, afwassen & kleren wassen toch niet zo fijn is haha.

Nu is het tijd om mijn koffers te pakken en weer naar huis te gaan!

Voor degene die trouw mijn blog hebben gelezen, dank je wel! En dank je wel voor alle leuke reacties die ik heb gekregen!

X tot in Nederland.

The Big Five

Na een aantal weken hier, heb ik helemaal mijn draai gevonden. Zowel in Kampala als bij Nafasi. Ik geniet nog steeds elke dag van het werken daar. De kinderen zijn zo blij als je ’s ochtends aankomt en dat geeft echt een fijn gevoel. Ook de manier van werken heb ik ondertussen door, gewoon relaxed. Als het vandaag niet lukt, dan maar morgen.

Na 4 weken bij Nafasi werken merk je toch dat je lievelingskindjes begint te krijgen. Ik probeer het niet te laten zien aan de andere, hopelijk lukt dat haha. Ook heb ik al een aantal moeders mogen ontmoeten van de kindjes die zijn ondergebracht bij Nafasi. Doordat ze hun verhaal vertellen kan je beter begrijpen waarom ze ervoor hebben gekozen hun kindje weg te doen. Alle moeders die ik tot nu toe heb gesproken zijn veels te jong om voor hun kind/kinderen te kunnen zorgen. Ook hebben de meeste geen werk, dus geen inkomen en dus geen middelen om het kind te kunnen onderhouden. Veel van de moeders komen regelmatig langs voor een bezoekje. Bij de wat oudere kinderen merk je dat die dat heel erg op prijs stellen. De kinderen herkennen gelukkig hun moeder nog en beginnen direct te lachen en te stralen.

Het jongentje Alex die ik 3 weken geleden met Jacky heb opgehaald in de sloppenwijken. Doet het zo goed! Hij was eerst heel erg stil en zat altijd alleen, dit misschien ook omdat hij behoorlijk ziek was, maar nu lacht hij de hele tijd en hij wil graag spelen met jou en met de andere kinderen. Een hele vooruitgang dus!

Eerste stapjes :

De kinderen in Afrika beginnen al vroeg met leren “lopen”. Je mag ze zo weinig mogelijk op tillen en je moet veel met ze oefenen.

De kleinste kindjes bij Nafasi zijn ook goed op weg. Vanessa is nu 10 maanden oud en heeft vandaag haar eerste stapjes gedaan zonder dat ik haar vast hield. Dat was zo’n leuk moment. Ben wel een beetje trots op haar!

Op Nafasi zijn ze nu heel druk bezig met een evenement organiseren. Dinsdag 4 augustus is The Day Of The African Child bij Nafasi. Op deze dag staan de kinderen en de moeders centraal. Deze dag blijkt echt een feestdag te zijn, dus ik ben heel erg benieuwd naar die dag!

Safari Time!

Dit weekend was het dan eindelijk zo ver, de safari!! In Oeganda heb je velen National Parken. Voor onze 3-daagse safari hebben wij Murchison Falls bezocht. Dit is het grootste en mooiste National Park in Oeganda. Het park is ongeveer net zo groot als de provincie Gelderland! Heel erg veel te zien dus. Murchison Falls ligt aan Lake Albert en de Nijl stroomt van oost naar west door het park!

Vrijdag ochtend werden we om 07.00 uur opgehaald met de jeep door onze chauffeur, hij heeft ons het hele weekend rondgereden.

De eerste stop was bij de Rhino Sanctuary. Neushoorns zijn ernstig bedreigde diersoorten in Afrika, jaarlijks worden er duizende neushoorns afgemaakt voor hun hoorns. Onder begeleiding van een ranger mochten we de beesten van dichtbij zien. We stonden denk ik op 10 meter afstand, heel erg bijzonder!

Daarna zijn we doorgereden naar onze accommodatie. Achteraf bleek dat we ergens anders hoorde te zitten, maar die was vol. Gelukkig maar want deze was heel erg luxe en mooi. Hutjes met enorme bedden, eigen douche en uitzicht op rivier de Nijl.

De volgende vroeg op want om 06.30 vertrokken we voor onze gamedrive door Murchison Falls park. Zoveel moois gezien. En natuurlijk de Big Five. Olifant, leeuw, Luipaard, Buffel en de neushoorn! Na een paar uur zijn we terug gereden naar de accommodatie waar we ons klaar konden maken voor de volgende activiteit ; Boottocht over De Nijl en de klim naar de top van de waterval van Murchison Falls.

De klim naar de top was redelijk pittig. Het was heel erg warm en we liepen constant steil naar boven! Maar bij aankomst bovenaan was het het allemaal waard. Het was echt prachtig!

Gelukkig stond onze chauffeur boven aan te wachten op ons om ons terug te rijden en hoefde we niet terug te lopen naar beneden!

De zondag, laatste dag van de safari alweer stond de wekker om 04.30! We hadden een lange rit voor de boeg naar Budongo Forest. Budongo Forest was ons vertrek punt voor de chimpansee tracking. Onder leiding van een gids zijn we op zoek gegaan naar een groep. Na nog geen halfuur lopen hadden we een groep, gelukkig gevonden. Want ik was natuurlijk niet gekleed op een wandeltocht door een oerwoud, haha.

We zijn een uurtje in de buurt gebleven om de apen te observeren. Het zijn hele bijzondere wezens die enorm op mensen lijken. De gids heeft ons veel kunnen vertellen over de chimpansees, wat heel erg leuk was!!

Na de tracking zijn wij terug gereden naar Kampala. Dit was alweer het einde van de safari! Het was een hele leuke ervaring, waarin ik heel veel mooie en bijzondere dingen heb gezien!

XXX

Time Flies When..

You’re having fun.

Dag 18 alweer. Dat betekend dat ik al over de helft zit.

Vorig weekend naar Banda Island geweest. Banda Island is een ‘onbewoond’ eilandje midden in Lake Victoria. Er wonen 400 mensen op dit kleine eilandje.

Om Banda Island te bereiken moet je een boottocht van ongeveer 2,5 uur maken. Zoals velen weten zijn boottochten niet mijn ding en hang ik meer over de railing dan wat anders. Gelukkig vertelde Andrew mij, de eigenaar van Banda Island dat ik rauwe gember moest eten het zou helpen tegen alle misselijkheidskwaaltjes. Ik weet niet wie van jullie er wel is een rauwe gember heeft gegeten?? Men wat is dat vies, heel bitter en scherp. Maar het heeft wel geholpen.

Dus kan ik voortaan mee naar Vlieland varen met de Brouwertjes ;).

De boot vertrok in de haven van Entebbe, midden in de sloppenwijken dus dat was wel spannend allemaal. Honderden mannen die aan je tassen trekken en je zogenaamd de juiste kant op wijzen.

Eenmaal aangekomen bij de juiste boot werd je de boot in gedragen dit omdat het water heel vies is en vol met parasieten zit. Leuk om mee te maken, maar natuurlijk is dit dragen niet gratis. En als je geluk had mocht je ook nog een keer voor je bagage betalen haha!

Na een best relaxte boottocht van 2,5 uur kwamen we aan bij Banda Island. Mijn voorstelling van Banda Island was een beetje anders dan de realiteit.. Deze prinses dacht namelijk dat ze bij een 5-sterren resort uit zou komen met witte stranden, blauwe zee, schoon hotel, heerlijke ligbedje en heerlijk eten.

Bij aankomst met het bootje dacht ik al ; ai.. Dit is toch anders. Het strand was namelijk van kiezelstenen, het water was heel erg vies en we moesten op kapotte plastic stoelen zitten. Daarnaast sliepen we in tenten met gaten, zoveel kans op slangen, spinnen en mieren in je tent dus.

Na een paar uur van mokken heb ik mij er toch maar overheen proberen te zetten. Dit lukte redelijk. Het had namelijk wel wat in het donker eten, kampvuur op het strand en slapen in een tent met heel veel mieren haha.

Na uiteindelijk een heerlijk weekend in Banda Island moesten we zondag middag weer terug met de boot. De boot zat nog voller dan de heenweg dus ik heb 2,5 uur heel comfortabel tegen een houten randje aangezeten. Bij aankomst in de haven, kwamen er ongeveer 60 man op het bootje afgestormd. En begonnen aan je bagage en aan jezelf te trekken, dit is het eerste moment geweest dat ik bang was hier in Oeganda.

Gelukkig stond er een taxi busje voor ons klaar die ons veilig thuis af ging zetten. Na een lang weekend eindelijk weer lekker thuis waar een nieuwe vrijwilliger was aangekomen. Zitten nu al met zijn 5^e in het Doing Goood huis. Harstikke gezellig!

Back to work.

Tijd om weer terug te gaan naar de schreeuwende kinderen bij Nafasi, die ik stiekem wel een beetje gemist heb dit weekend. Sommige dagen vliegen voorbij andere kruipen voorbij, maandag was zo’n dag die voorbij kroop..

Gelukkig was de maandag eindelijk voorbij. Bij thuiskomst met z’n 5^e gekookt, alleen viel continu de stroom uit. Maar ook dat kan ik nu, koken in het donker. Hele kunst maar als je het eenmaal onder de knie hebt..

Na een aantal bezoekjes bij het ziekenhuis met de kinderen, was ik vandaag zelf aan de beurt. Sinds ik terug ben uit Jinja voel ik mij ziek, de zieke kindjes bij Nafasi hebben dit niet beter gemaakt. Na een week van ellende vandaag toch maar naar het ziekenhuis geweest, zoals ik al dacht heb ik een fijne oorontsteking te pakken. Gelukkig geen dodelijke spinnen beten of andere enge ziektes. Ik heb nu voor een week antibiotica en dan moet ik weer helemaal de oude zijn.

Nog 2 dagen werken en dan gaan we eindelijk op safari!! 3 dagen langs al het moois wat The Pearl of Africa te bieden heeft! Ik heb er zin in!

Liefs uit Oeganda!

Jambo!

Dag 10 zit er al op.

Na mijn eerste week bij Nafasi, waarin ik zo’n 45 uur gewerkt heb, had ik het weekend ECHT nodig! De eerste week was heel erg leuk maar ook zwaar.

De aunti’s (zo noemen ze de medewerkers daar, dus ik nu ook aunti Marleen) geven je geen taken. Je moet dus alles vragen, of je kan helpen, iets kan doen etc. Heel irritant. Hopelijk went het snel.

Op mijn 3^e werkdag bij Nafasi werd ik samen met een andere aunti die nauwelijks Engels spreekt, heel gezellig dus, naar het ziekenhuis in de buurt gestuurd met Barbiere, een meisje van 1,5 die al maanden last heeft van allemaal bultjes op haar gezicht. Heel zielig, maar ook best vies!

We hebben een uur in de wachtkamer gezeten voor een afspraak van nog geen 1 minuut. Het meisje blijkt een bacteriele infectie te hebben. De bultjes moeten stuk voor stuk verwijderd worden. Dit is een operatie die heel erg duur is en veel tijd in beslag neemt, dus ik ben bang voor barbiera dat deze operatie niet gaat gebeuren!

De volgende dag werd ik al vroeg op pad gestuurd samen met Ruth voor een house visit. Ruth is de junior social worker bij Nafasi. De kindjes die bij Nafasi verblijven willen ze binnen 6 maanden terug hebben bij hun biologische ouders of een pleeggezin in binnen- of buitenland.

Het huis bezoek was bij een moeder van een tweeling die al een tijdje bij Nafasi verblijft. De moeder van de tweeling is een jong meisje van 23 die na een moeilijke tijd eindelijk een eigen “huisje” en werk heeft.

Bij aankomst schrok ik behoorlijk, het was namelijk helemaal geen huisje. Het was een betonnen bak van 2 bij 2 meter, waar het snikheet was, midden in de sloppenwijken van Kampala. Er is plaats voor 1 matras waar moeder en kinderen in moeten slapen.

Maar voor Afrikaanse begrippen is het goedgekeurd, dus dat betekent dat de tweeling na ongeveer een jaar weer terug mogen naar hun moeder. Heel fijn, maar ook wel een beetje verdrietig. Ze zijn zo lief en schattig!

Mijn laatste werkdag van de eerste week was een zware dag. Ik was eventjes helemaal klaar met de krijsende kinderen die doen alsof je een klimrek bent. Dit was volgensmij af te lezen van mijn gezicht, haha. Want om 10:30 uur werd ik meegefloten door Jacky, Jacky is de leidster van Nafasi, ook zij is een social worker. Ik kreeg een paar instructies, neem je helm mee we gaan met een boda-boda en neem geen waardevolle spullen mee. Nou harstikke spannend dus. We werden door de boda-boda afgezet midden in de sloppenwijk. Nadat we 3 keer verkeerd waren gelopen door de brandende zon kwamen we eindelijk bij het juiste krotje. We werden binnen gelaten door de dorpsvrouw, ze gaat over de meisjes en kinderen in de sloppenwijk, dus wanneer er een kind kwijt is of er is er eentje ziek komt iedereen naar haar toe. We gingen haar krot in, op bloten voeten…… blegh! Nadat ik een halfuur lang naar Lungu heb geluisterd kreeg ik eindelijk te horen van Jacky wat we precies gingen doen. Er was 4 weken geleden een kindje van 1 jaar ’s nachts op straat achter gelaten door zijn moeder. De moeder is een meisje van 17 jaar die onvindbaar is en de vader is te jong en heeft te weinig middelen om goed voor het kindje te kunnen zorgen. De zorg was over gedragen aan het dorpshoofd maar ook die kon het niet meer aan. Het kindje blijkt namelijk heel erg ziek te zijn, het ging mij allemaal iets te snel wat hij precies heeft maar het was erg aan de gezichtsuitdrukkingen te zien. Maar de bedoeling van deze trip was dus om het kindje af te nemen van de vader en mee te nemen naar Nafasi.

Ik vond het allemaal best wel heftig maar de andere hadden er minder moeite mee. Met 3 man + baby op de boda-boda weer naar Nafasi gescheurd waar we het kindje hebben gewassen, nieuwe kleren hebben aangedaan en eten hebben gegeven.

Na deze indrukwekkende morgen was het eindelijk een beetje rustig geworden bij Nafasi en waren alle kids weer in bed gestopt. De laatste 2 uurtjes heb ik hangend in het zonnetje doorgebracht en ik wist niet hoe snel ik weg gerend ben nadat ik het eerste kind al weer hoorde huilen haha.

WEEKEND!!!

Dit weekend hebben we een bezoek gebracht aan Jinja. Jinja is een plaatsje op 2,5 uur rijden van hier. Jinja is bekend omdat hier de oorsprong van rivier De Nijl is. Het klonk spannend, viel wel mee. Er was namelijk gewoon een bordje in het water gezet met “ The Source of R. Nile”, maar het was leuk voor het idee.

Daarna zijn we naar onze accommodatie gereden, leuke plek met backpackers en andere vrijwilligers. Allemaal blanke mensen, ook wel weer is leuk.

De accommodatie lag aan De Nijl en er was een prachtige zonsondergang. We hebben het slapen zo lang mogelijk uitgesteld omdat onze kamer mee kamergenoten had…. Spinnen, salamanders, muggen en vleermuizen.

Na een hele korte nacht zijn we ’s ochtends vroeg vertrokken naar een Craft Market, een marktje waar je allemaal dezelfde shit kan kopen. Tasjes, sleutelhangers, bordjes en dat een straat lang, pff..

Om 16:00 uur hadden we een paardrijd safari langs De Nijl. Dit was de eerste en laatste keer dat ik op een paard ben gestapt. Ik was heel stoer aan het vertellen dat ik dat wel zou durven, maar nee haha. Het was een verschrikking en jeetje wat een spierpijn heb ik nu. Mensen die zeggen dat paardrijden geen sport is hebben het mis.. Leg Day kan je overslaan in de sportschool ;)

Na het paardrijden terug gereden naar Kampala, een rit waar geen einde aan kwam.

Een heel leuk weekend gehad, die ik echt even nodig had.

Vandaag weer back to work.

Er zijn 2 nieuwe Nederlandse vrijwilligers op mijn project, dat is heel leuk! Kunnen we met z’n 3^e activiteiten verzinnen voor de kinderen!

X aunti Marleen

The Pearl of Africa

Vandaag heb ik dag 3 er al opzitten. Na mijn aankomst in Oeganda op 4 juli zijn er een hoop dingen gebeurd, heb ik een hoop gezien en meegemaakt.

Mijn eerste dag was leuk maar hectisch, ik werd meegenomen op stad tour door Kampala, Kampala is de hoofdstad van Oeganda. Er wonen hier ongeveer 1,5 miljoen mensen waarvan zeker de helft vrienden met je wil worden. De mensen zijn trots op hun land en willen dat graag met je delen. De mensen zijn hier heel aardig, ze dansen en zingen de hele dag, maar wat zijn ze ontzettend traag. Niks heeft haast, alles gaat heel relaxed.

Mijn 2^e dag was mijn eerste werkdag bij Nafasi Welfare Home in Kampala. Ik ga de komende 5 weken werken bij een crisisopvang huis voor kindjes tussen de 0-4 jaar oud! Mijn taken zullen onder andere zijn het verschonen en aankleden van de kinderen, met ze spelen en de kindjes aandacht geven.

Mijn werkdag begint om 07.45 met een hele spannende rit achterop een Boda-Boda, wat een scooter/bromfiets is. De Boda-Boda chauffeurs proberen je zo snel mogelijk van A naar B te krijgen, wat fijn is maar ook heel eng af en toe. Het liefst rijden ze dwars door de auto’s heen met een enorme snelheid.

Ik start met werken om 08.00 uur dit is de tijd dat alle kindjes worden gewassen en worden aangekleed en daarna te eten krijgen. Met 9 kindjes en maar 2 medewerkers en 1 nog onnozele vrijwilliger is dit best wel een karweitje.

Zodra het eerste klusje van de dag gedaan is heb je tijd om met de kinderen te spelen of bijvoorbeeld een stukje te gaan wandelen. Er zitten in het opvanghuis 3 baby’s van 6 maanden, 8 maanden en 10 maanden. Daarnaast zitten er nog 6 kindjes van 1 tot 3 jaar.

Nadat ze ’s ochtends hun eten hebben gekregen, gaan de kleintjes om 11 uur alweer slapen voor een uur. Daarna worden ze uit bed gehaald om weer te eten en gaan dan een middag dutje doen tot ongeveer 15:00 uur.

De oudere kinderen doen ook hun middag dutje vanaf ongeveer 13:00 uur. Mij werd vooraf verteld dat ik veel zou moeten gaan schoonmaken, daar was ik wel een beetje bang voor. Maar dat schoonmaken stelt niks voor, alles gaat heel langzaam en voor je het weet zijn de kinderen alweer wakker. Vandaag heb ik bijvoorbeeld samen met een andere medewerker de grond van een kamertje van 4 bij 4 gedweild, haha.

Tussen de middag eet ik mee op mijn project. Krijg dus alle lokalen dingen te proeven. Dit is nogal wat, de eerste dag waren het rijst met bonen.. hmm wel is wat beters gegeten en vandaag was het Matoke, een Oegandees gerecht met bananen (wat ik al niet lust) de bananen worden geprakt tot een soort van aardappel puree en daarbij krijg je rauwe kleine visjes. Geen aanrader..

Mijn werkdag eindigt om 17:00 uur en dan is het tijd om weer dezelfde enge rit naar het Doing Goood huis te maken!

Het Doing Goood huis is een accommodatie voor in totaal 8 vrijwilligers. Iedereen heeft er een eigen bed en er is genoeg kastruimte. Het is de bedoeling dat je met elkaar ontbijt en avondeten maakt.

De eerste 2 dagen heb ik alleen gezeten, wat niet altijd fijn was. Gelukkig zit er sinds vandaag een meisje uit Antwerpen bij. Dat is heel erg gezellig!

De weekenden ben ik vrij, dus zijn al wat tripjes aan het plannen naar een eilandje en een tocht over De Nijl.

Houd jullie op de hoogte!

XXX

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Marleen