Dag 10 zit er al op.

Na mijn eerste week bij Nafasi, waarin ik zo’n 45 uur gewerkt heb, had ik het weekend ECHT nodig! De eerste week was heel erg leuk maar ook zwaar.

De aunti’s (zo noemen ze de medewerkers daar, dus ik nu ook aunti Marleen) geven je geen taken. Je moet dus alles vragen, of je kan helpen, iets kan doen etc. Heel irritant. Hopelijk went het snel.

Op mijn 3^e werkdag bij Nafasi werd ik samen met een andere aunti die nauwelijks Engels spreekt, heel gezellig dus, naar het ziekenhuis in de buurt gestuurd met Barbiere, een meisje van 1,5 die al maanden last heeft van allemaal bultjes op haar gezicht. Heel zielig, maar ook best vies!

We hebben een uur in de wachtkamer gezeten voor een afspraak van nog geen 1 minuut. Het meisje blijkt een bacteriele infectie te hebben. De bultjes moeten stuk voor stuk verwijderd worden. Dit is een operatie die heel erg duur is en veel tijd in beslag neemt, dus ik ben bang voor barbiera dat deze operatie niet gaat gebeuren!

De volgende dag werd ik al vroeg op pad gestuurd samen met Ruth voor een house visit. Ruth is de junior social worker bij Nafasi. De kindjes die bij Nafasi verblijven willen ze binnen 6 maanden terug hebben bij hun biologische ouders of een pleeggezin in binnen- of buitenland.

Het huis bezoek was bij een moeder van een tweeling die al een tijdje bij Nafasi verblijft. De moeder van de tweeling is een jong meisje van 23 die na een moeilijke tijd eindelijk een eigen “huisje” en werk heeft.

Bij aankomst schrok ik behoorlijk, het was namelijk helemaal geen huisje. Het was een betonnen bak van 2 bij 2 meter, waar het snikheet was, midden in de sloppenwijken van Kampala. Er is plaats voor 1 matras waar moeder en kinderen in moeten slapen.

Maar voor Afrikaanse begrippen is het goedgekeurd, dus dat betekent dat de tweeling na ongeveer een jaar weer terug mogen naar hun moeder. Heel fijn, maar ook wel een beetje verdrietig. Ze zijn zo lief en schattig!

Mijn laatste werkdag van de eerste week was een zware dag. Ik was eventjes helemaal klaar met de krijsende kinderen die doen alsof je een klimrek bent. Dit was volgensmij af te lezen van mijn gezicht, haha. Want om 10:30 uur werd ik meegefloten door Jacky, Jacky is de leidster van Nafasi, ook zij is een social worker. Ik kreeg een paar instructies, neem je helm mee we gaan met een boda-boda en neem geen waardevolle spullen mee. Nou harstikke spannend dus. We werden door de boda-boda afgezet midden in de sloppenwijk. Nadat we 3 keer verkeerd waren gelopen door de brandende zon kwamen we eindelijk bij het juiste krotje. We werden binnen gelaten door de dorpsvrouw, ze gaat over de meisjes en kinderen in de sloppenwijk, dus wanneer er een kind kwijt is of er is er eentje ziek komt iedereen naar haar toe. We gingen haar krot in, op bloten voeten…… blegh! Nadat ik een halfuur lang naar Lungu heb geluisterd kreeg ik eindelijk te horen van Jacky wat we precies gingen doen. Er was 4 weken geleden een kindje van 1 jaar ’s nachts op straat achter gelaten door zijn moeder. De moeder is een meisje van 17 jaar die onvindbaar is en de vader is te jong en heeft te weinig middelen om goed voor het kindje te kunnen zorgen. De zorg was over gedragen aan het dorpshoofd maar ook die kon het niet meer aan. Het kindje blijkt namelijk heel erg ziek te zijn, het ging mij allemaal iets te snel wat hij precies heeft maar het was erg aan de gezichtsuitdrukkingen te zien. Maar de bedoeling van deze trip was dus om het kindje af te nemen van de vader en mee te nemen naar Nafasi.

Ik vond het allemaal best wel heftig maar de andere hadden er minder moeite mee. Met 3 man + baby op de boda-boda weer naar Nafasi gescheurd waar we het kindje hebben gewassen, nieuwe kleren hebben aangedaan en eten hebben gegeven.

Na deze indrukwekkende morgen was het eindelijk een beetje rustig geworden bij Nafasi en waren alle kids weer in bed gestopt. De laatste 2 uurtjes heb ik hangend in het zonnetje doorgebracht en ik wist niet hoe snel ik weg gerend ben nadat ik het eerste kind al weer hoorde huilen haha.

WEEKEND!!!

Dit weekend hebben we een bezoek gebracht aan Jinja. Jinja is een plaatsje op 2,5 uur rijden van hier. Jinja is bekend omdat hier de oorsprong van rivier De Nijl is. Het klonk spannend, viel wel mee. Er was namelijk gewoon een bordje in het water gezet met “ The Source of R. Nile”, maar het was leuk voor het idee.

Daarna zijn we naar onze accommodatie gereden, leuke plek met backpackers en andere vrijwilligers. Allemaal blanke mensen, ook wel weer is leuk.

De accommodatie lag aan De Nijl en er was een prachtige zonsondergang. We hebben het slapen zo lang mogelijk uitgesteld omdat onze kamer mee kamergenoten had…. Spinnen, salamanders, muggen en vleermuizen.

Na een hele korte nacht zijn we ’s ochtends vroeg vertrokken naar een Craft Market, een marktje waar je allemaal dezelfde shit kan kopen. Tasjes, sleutelhangers, bordjes en dat een straat lang, pff..

Om 16:00 uur hadden we een paardrijd safari langs De Nijl. Dit was de eerste en laatste keer dat ik op een paard ben gestapt. Ik was heel stoer aan het vertellen dat ik dat wel zou durven, maar nee haha. Het was een verschrikking en jeetje wat een spierpijn heb ik nu. Mensen die zeggen dat paardrijden geen sport is hebben het mis.. Leg Day kan je overslaan in de sportschool ;)

Na het paardrijden terug gereden naar Kampala, een rit waar geen einde aan kwam.

Een heel leuk weekend gehad, die ik echt even nodig had.

Vandaag weer back to work.

Er zijn 2 nieuwe Nederlandse vrijwilligers op mijn project, dat is heel leuk! Kunnen we met z’n 3^e activiteiten verzinnen voor de kinderen!

X aunti Marleen